Φθινοπωρινές Παραφυάδες

Στην φωτογραφία φαίνονται τέσσερα μελισσάκια σχεδόν κολλημένα μεταξύ τους. Αυτό δεν είναι πολύ καλό κάποιος θα πει από πλευρά παραπλάνησης, ευκολίας στις επιθεωρήσεις κτλ. Ωστόσο, αυτό είναι μια "έκδοση" από αυτό που λέγεται «μέθοδος της βεντάλιας». Εκεί υπήρχαν δύο αρκετά δυνατά μελίσσια στην θέση που οριοθετείτε από τις δύο τσιμεντόπλακες. Το ένα είχε γριά βασίλισσα και είχε μπει στην διαδικασία αντικατάστασης. Το άλλο είχε καλή βασίλισσα.


Στα τέλη Σεπτεμβρίου το δεύτερο (με την καλή βασίλισσα) μεταφέρθηκε σε νέα θέση.
Από διώροφο έγινε μονό, και οι κηρήθρες του ορόφου με αρκετό μέλι και χωρίς μέλισσες μοιράσθηκαν στις τέσσερεις παραφυάδες. Οι συλλέκτριες του επέστρεψαν σιγά σιγά στην αρχική θέση και μπήκαν σε μια από τις παραφυάδες. Το πρώτο διαλύθηκε στις τέσσερεις παραφυάδες. Όταν τελείωσα αυτές είχαν γόνο (από δύο πλαίσια σε κάθε μία), μέλι, αρκετές μέλισσες και από τα δύο αρχικά μελίσσια, και από μία βασίλισσα σε κλουβάκι που είχα αγοράσει. Τροφοδότησα με ένα δίκιλο ζαχαροζύμαρο τις παραφυάδες και το μελίσσι που απομάκρυνα.

Την άλλη μέρα με προσοχή άνοιξα το πορτάκι από τα κλουβάκια έτσι ώστε να μπορέσουν οι μέλισσες να φάνε το μικρό κομάτι ζαχαροζύμαρο που εμποδίζει την ελευθερία της βασίλισσας. Μετά από μία μέρα οι μέλισσες έχουν συνηθίσει την μυρωδιά της νέας βασίλισσας και την δέχονται καλύτερα. Τροφοδότησα πυκνό σιρόπι για να μην ξινίζει. Μετά από μια εβδομάδα άνοιξα τις παραφυάδες. Σε όλες οι βασίλισσες γεννούσαν. Οι δύο είχαν αδικηθεί από πληθυσμό, καθώς φυσικά oι περισσότερες συλλέκτριες είχαν πάει στις δύο που ήταν πιο κοντά στις αρχικές θέσεις. Οι πιο αδύνατες πήραν ακόμα ένα πλαίσιο ψημένο γόνο.

Όλες τώρα έχουν πάρει τον δρόμο τους, έχουν δυναμώσει αρκετά και περιμένω να ξεχειμωνιάσουν καλά έχοντας και νεαρή βασίλισσα. Έχω αμφιβολίες μόνο για μία, καθώς η γέννα της βασίλισσας δεν είναι τόσο στρωτή αλλά με κενά δείγμα ότι η βασίλισσα ίσως δεν είναι καλή.

Είναι η πρώτη φορά που έκανα φθινοπωρινές παραφυάδες. Μέχρι τώρα έκανα μόνο την άνοιξη. Παρακάτω παραθέτω κάποια πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα που σκέφτομαι σε σχέση με τις ανοιξιάτικες παραφυάδες:

Πλεονεκτήματα
• Τις παραφυάδες πάντα τις αρχίζω αδύναμες , ειδικά την άνοιξη (1-2 γόνους, τέσσερα πλαίσια συνολικά) και δεν υπάρχει περίπτωση να πάρω μέλι από αυτές. Αντίθετα τις τροφοδοτώ από Απρίλη μέχρι να γίνουν με δέκα χτισμένα πλαίσια (Ιούνη). Μήπως δεν χρειάζεται, και η καλύτερη πρακτική είναι να εκμεταλλεύεται κανείς όλα τα μελίσσια που ξεχειμωνιάζουν παραγωγικά, και μέσα Σεπτέμβρη να χωρίζει αυτά που έχουν γριά βασίλισσα για αύξηση/αντικατάσταση?
• Ούτε πολλές τροφοδοτήσεις, ούτε ανάγκη για χτίσιμο νέωνπλαίσίων αφού αυτά αυτήν την εποχή περισσεύουν καθώς τα μελίσσια έχουν συρρικνωθεί. Έχω παρατηρήσει ότι τα πλαίσια χτίζονται πιο όμορφα και γρήγορα σε δυνατά μελίσσια την εποχή της αφθονίας(Απρίλιος). Οι παραφυάδες συχνά μισοχτίζουν, κάνουν ανομοιόμορφο χτίσιμο κτλ.
• Πολλαπλασιάζεις τον Σεπτέμβριο και αυτές οι παραφυάδες περιμένεις να γίνουν δυνατά παραγωγικά μελίσσια την ¨άνοιξη έχοντας και νέα βασίλισσα με μειωμένη τάση σμηνουργίας.

Μειονεκτήματα

• Απαραίτητη η αγορά έτοιμης βασίλισσας, ενώ αυτό δεν είναι απαραίτητο την Άνοιξη. Αυτό έχει και μια άλλη παράμετρο καθώς όπως είχα γράψει παλιότερα προσπαθώ να κάνω επιλογή γενετικού υλικού και φυσικά αυτό δεν μπορεί να γίνει όταν αγοράζεις βασίλισσες.
• Αν ο καιρό χαλάσει νωρίς (πολύ σημαντικό) οι παραφυάδες δεν προλαβαίνουν να αναπτυχθούν για ξεχειμώνιασμα
• Παρατήρησα ότι οι παραφυάδες κρατάνε πολύ γόνο τέλη Νοέμβρη και ίσως συνεχίσουν όλο το χειμώνα. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα όταν έρθουν τα κρύα , ενώ είναι πιο δύσκολη η καταπολέμηση της βαρρόα.

Το Καζάνισμα

Πρακτικά οτιδήποτε γλυκό μπορεί να μετατραπεί σε οινόπνευμα μέσω της αλκοολικής ζύμωσης. Μιας διαδικασίας κατά την οποία η γλυκόζη μετατρέπεται σε αλκοόλ με την βοήθεια μικροοργανισμών (ζύμες).

Τα πιο γνωστά αλκοολούχα ποτά (ουίσκι, βότκα) παράγονται μέσω απόσταξης (συχνά διπλής ή τριπλής) του υλικού (δημητριακά) στο οποίο έχει ολοκληρωθεί η ζύμωση.
Στην Ελλάδα το ούζο αποτελεί ιδιαίτερη περίπτωση, αφού το οινόπνευμα που περιέχει δεν είναι αποτέλεσμα ζύμωσης άλλα προστίθεται αυτούσιο στον αποστακτήρα μαζί με γλυκάνισο και άλλα μυρωδικά. Ωστόσο, τα πιο γνωστά ελληνικά παραδοσιακά αποστάγματα (τσίπουρο, τσικουδιά, κρητική ρακή) παράγονται αφού αφεθούν τα στέμφυλα (απομεινάρια του «πατήματος» των σταφυλιών η ολόκληρα τα σταφύλια αφού συνθλιβούν) να ζυμωθούν και μετά γίνει απόσταξη.

Σήμερα θα ήθελα να σας παρουσιάσω ένα ίσως μοναδικό απόσταγμα που παραδοσιακά παράγεται στο χωριό μου. Το απόσταγμα αυτό λέγεται «σούμα» ή ρακί, και το προϊόν της διπλής απόσταξης «μετάψημα» ή «μετάβγαλμα».

Η βάση λοιπόν για αυτό το πότο είναι τα σύκα.

Το χωριό μου στην Χίο λέγεται ‘Άγιος Γεώργιος, αλλά συχνά αναφέρεται σαν «Συκούσης». Η αιτία είναι προφανής και έχει να κάνει με τον μεγάλο αριθμό από δέντρα συκιάς που είναι φυτεμένα στην περιφέρεια του χωριού. Τα σύκα ωριμάζουν συνήθως τον Αύγουστο οπότε και τρώγονται σαν φρούτο, υπέροχα ειδικά πρωί πρωί απευθείας από το δέντρο…. Όσα δεν φαγωθούν έτσι θα «ξεραθούν» δηλαδή θα κιτρινίσουν και θα πέσουν από το δέντρο. Οι νοικοκύρηδες τουλάχιστον παλιότερα θα τα μαζέψουν και θα τα απλώσουν στον ήλιο για να στεγνώσουν στις ταράτσες των σπιτιών. Τα μεγαλύτερα και ωραιότερα γίνονται «καβούρια» (φουρνίζονται για ώρα μέχρι να γίνουν σκληρά και μυρωδάτα), παστελαριές (ενώνονται δυο μαζί αφού εσωτερικά παίρνουν μια γενναία δόση κανέλα με σουσάμι), ή γίνονταν «πατητά». Οι σοκολάτες για τα παιδιά μια άλλης εποχής.

Αυτά που έμεναν/μένουν παίρνουν το δρόμο για το καζάνι για να γίνουν ρακί.
Τα σύκα σε πρώτη φάση τοποθετούνται σε βαρέλια που γεμίζονται με νερό. Προστίθεται μια ποσότητα "μαγιάς" καισε αυτήν την φάση αρχίζει η ζύμωση. Είναι τα «βράσιμο» όπου τα ζάχαρα του σύκου γίνονται οινόπνευμα, με ταυτόχρονη αποβολή διοξειδίου του άνθρακα το οποίο εμφανίζεται σαν φυσαλίδες στην επιφάνεια το βαρελιού τις πρώτες ειδικά μέρες. Εξού και η έκφραση τα «σύκα βράζουν». Μετά από την πρώτη εβδομάδα οι φυσαλίδες δεν είναι ορατές πια, αλλά αυτοί που έχουν τα καζάνια καταλαβαίνουν ότι η ζύμωση συνεχίζεται, γιατί όταν βάλουν το αυτί τους πάνω από το βαρέλι μπορούν ακόμα να ακούσουν το ψίθυρο του βρασμού. Μετά από περίπου είκοσι ήμερες η διαδικασία ολοκληρώνεται και τα σύκα είναι έτοιμα για καζάνισμα (απόσταξη). Η ολοκλήρωση της ζύμωσης επιβεβαιώνετε και με ένα ειδικό όργανο που μετράει τα σάκχαρα του μείγματος. Αυτά πρέπει να έχουν πέσει πολύ χαμηλά για να αρχίσει το καζάνισμα.

Τα σύκα μπαίνουν στον άμβυκα. Μαζί με αυτά μπαίνει και ότι μυρωδικό μπορεί κανείς να φανταστεί ανάλογα με το γούστο και το μεράκι του κάθε νοικοκύρη: μαστίχα (τι άλλο για Χίο μιλάμε), γλυκάνισο, φλούδες πορτοκαλιού, μήλα, μανταρίνια κα.
Η φωτιά από κάτω δυνατή από πευκίσια ξύλα, εξατμίζει το οινόπνευμα με τα αιθέρια έλαια από τα μυρωδικά και φυσικά το νερό. Ο ατμός μεταφέρεται με χαλκοσωλήνα μέσα από μια δεξαμενή με νερό όπου ψύχεται και η σούμα βγαίνει σίγα σιγά από την έξοδο του χαλκοσωλήνα.

Το πρώτο ρακί (η "πρωτιά"), είναι πολύ δυνατό, παλιότερα μάζευαν 1-2 λίτρα και τα κρατούσαν για εντριβές στην θέση του καθαρού οινοπνεύματος. Το απόσταγμα τρέχει μέχρι οι οινοπνευματικοί βαθμοί (γράδα) γίνουν 16-18. Τότε η απόσταξη σταματάει και μπαίνει η επομένη καζανιά. Το μετάβγαλμα γίνεται όταν η σούμα ξαναμπεί στο καζάνι σκέτη, με νέα μυρωδικά. Οι οινοπνευματικοί βαθμοί τώρα γίνονται 30-40 (δυναμίτης), και τα αρώματα πλημυρίζουν.
Τα απεσταγμένα σύκα αργότερα θα πεταχτούν σε χωράφι αφού είναι άριστο λίπασμα.

Τώρα ποια οι περισσότεροι δεν παράγουν τα σύκα που καζανίζουν. Τα αγοράζουν και μάλιστα ποσότητες έρχονται από την Καλαμάτα και την Κύμη. Θα μου πείτε και γιατί δεν αγοράζουν έτοιμη σούμα. Η απάντηση είναι ότι καθένας θέλει να κάνει την δική του ιδιαίτερη σούμα με τα μυρωδικά που θέλει, ενώ το καζάνισμα είναι μια ιδιαίτερη και ευχάριστη διαδικασία που συχνά συνοδεύεται από μεζεδάκια στα κάρβουνα, φρέσκια ζέστη ακόμα σούμα τα κρύα βραδινά του φθινοπώρου, και μια παρέα σπάνια με ιστορίες του χωριού που μένουν στο μυαλό.

Αν κανείς είναι γνώστης ότι παρόμοιο απόσταγμα από σύκα γίνεται και άλλου παρακαλώ ας το γράψει στα σχόλια. Πάντα αναρωτιόμασταν στο χωριό αν η «σούμα» μας γίνεται και άλλου.
Οι φωτογραφίες είναι από το καζάνι του Αντώνη του Μητσού στο χωριό. Ευχαριστώ Αντώνη και… καλά καζάνια.



Εξωτερικές απόψεις του χώρου του καζανιού


Τα σύκα "βράζουν" (ζυμώνονται) στα βαρέλια


Ο άμβυκας, το "καζάνι"


Τα ξύλα


Η Φωτιά


Η δεξαμενή του νερού


Το ρακί τρέχει

Επιθεώρηση Οκτωβρίου 2010

Ανάρτηση με καθυστέρηση μερικών εβδομάδων, λόγω φόρτου εργασίας. Ωστόσο «κάλλιο αργά παρά ποτέ» . Τα μελίσσια είναι από αρχές Αυγούστου στα πεύκα. Βέβαια, και αυτό δεν είναι έκπληξη πια για την βόρεια Αττική, τα πεύκα δεν έσταξαν μέλι ή για τη ακρίβεια δεν έδωσαν απολύτως τίποτα. Αυτό είναι κοινό μυστικό , αφού σε περιοχή πού άλλες εποχές είχε εκατοντάδες μελίσσια τώρα είχε μόνο τα δικά μου και κάνα δύο ακόμα επίσης μικρά κοπαδάκια. Έχει να δώσει τουλάχιστον 4 χρόνια το πεύκο, και είναι όντως αρκετά περίεργο αυτό !!




Τώρα θα μου πείτε αφού το ξέρεις γιατί πας εκεί και ταλαιπώρησε και εσύ και τα μελισσάκια. Οι λόγοι είναι βασικά δύο. Ο πρώτος είναι ότι έτσι και αλλιώς όταν σβήσει το όψιμο θυμάρι μέσα με τέλη Ιούλη, δεν υπάρχει τίποτα άλλο για βόσκηση (κάμπο ή Εύβοια δεν έχω δυνατότητα να πάω). Οπότε πάω στα πεύκα μήπως και.... και ότι γίνει. Ο δεύτερος και βασικότερος είναι ότι η περιοχή έχει καλή φθινοπωρινή ανθοφορία- ακονιζιά και κουμαριά- εξασφαλίζοντας ανανέωση του πληθυσμού, αποθήκευση μελιού και τελικά καλό ξεχειμώνιασμα. Συνήθως έτσι γίνεται, αλλά φυσικά άμα δεν τα δούμε όλα είναι σε θεωρητικό επίπεδο. Τα μελίσσια δούλευαν πολύ έντονα σε ρυθμούς που θύμιζαν άνοιξη. Είχε πολύ ωραία μέρα μετά από βροχές και οι μέλισσες το χαιρόντουσαν. Δείτε τα βιντεάκια.
.


Ωστόσο δυστυχώς μετά από καιρό είδα και 2-3 μέλισσες με βαρρόα. Νόμιζα ότι την είχα γλιτώσει, αλλά δυστυχώς αυτό τουλάχιστον προς το παρών φαίνετε να μην γίνεται. Βαρρόα και μέλισσες πάνε μαζί. Βαστάτε κακόμοιρα μέχρι τέλη Νοέμβρη σκέφτηκα !! Τότε θα έχετε ξεγονέψει, και θα ανακουφιστείτε από το τσιμπούρι με την μοναδική θεραπεία της χρονιάς

Και οι... διάδρομοι έχουν προνόμια

Εντάξει το ξέρω οτι το blog είναι μελισσοκομικό, κάποια πράγματα όμως που διαβάζω με εντυπωσιάζουν τόσο που απλά θέλω να τα μοιραστώ. Έλεος πια δεν αντέχεται τόση αναλγησία και προκλητικότητα......

http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathextra_1_30/09/2010_357552

Ο συνεργάτης του «Κ» πέρασε εβδομάδες στο «ναό» της Δημοκρατίας και κατέγραψε πολλά από αυτά που απαξιώνουν το θεσμό και προκαλούν το κοινό αίσθημα.

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΒΑΦΕΙΑΔΗ
Πρωτοπήγα στη Βουλή, στις 4 Μαΐου, μία μέρα πριν από την ψήφιση του μνημονίου. Το κλίμα ήταν ιδιαίτερα τεταμένο, βουλευτές, υπάλληλοι και αστυνομικοί ανησυχούσαν μήπως οι διαδηλωτές έσπαγαν τον κλοιό και εισέρχονταν στο κτίριο. Την επόμενη μέρα, κατά τη διάρκεια του συλλαλητηρίου, οι πόρτες κλειδαμπαρώθηκαν και οι επίδοξοι εισβολείς απωθήθηκαν με χημικά αέρια. Στη συνέχεια συνεργεία του δήμου ήρθαν και κλάδεψαν τις μουριές στη Βασιλίσσης Σοφίας. «Διαταγή από τον φρούραρχο, για λόγους ασφαλείας», με ενημέρωσαν όταν ρώτησα. Hδη όμως από τις αρχές του καλοκαιριού, το κλίμα είχε αλλάξει αισθητά και η ηρεμία είχε επανέλθει.
Τα εμπόδια
Απευθύνθηκα αρχικά στο γραφείο Τύπου του προέδρου και στη συνέχεια στον γενικό γραμματέα της Βουλής, Θάνο Παπαϊωάννου. Ζήτησα να μου επιτρέψουν να παρακολουθήσω, συνοδεία φωτογράφου, κάποιες μικρές στιγμές της κοινοβουλευτικής δραστηριότητας αλλά και να με φέρουν σε επαφή με τους επικεφαλής ορισμένων Διευθύνσεων, προκειμένου να αντλήσω κάποια επιμέρους στοιχεία. Από την αρχή προσπάθησαν να μου ορθώσουν εμπόδια. «Φωτογράφος απαγορεύεται από τον κανονισμό να έρθει μαζί σας, θα σας δώσουμε εμείς φωτογράφο, οι βουλευτές δεν επιθυμούν να φωτογραφίζονται στις προσωπικές τους στιγμές», μου ξεκαθάρισαν. Zήτησα να μου υποδείξουν σε ποιο άρθρο του κανονισμού αναφέρεται η απαγόρευση. «Οχι ο κανονισμός, κάποια άλλη διάταξη το απαγορεύει», τα γύρισαν. Ούτε όμως τη διάταξη μπόρεσαν τελικά να βρουν, με αποτέλεσμα να ξεχάσουν τα περί απαγόρευσης.
Καθυστέρησαν υπερβολικά να μου δώσουν τα στοιχεία που ζήτησα, αφήνοντας μάλιστα κάποια ερωτήματα αναπάντητα, όπως για παράδειγμα πόσοι λαμβάνουν βουλευτική σύνταξη και πόσοι από αυτούς παραμένουν βουλευτές, εισπράττοντας ταυτόχρονα και τη βουλευτική αποζημίωση.
«Ούτε ξέρω ούτε θέλω να ξέρω», μου είπε σχετικά ο γενικός γραμματέας. Αναπάντητο έμεινε και το ερώτημα πόσοι από τους δημοσιογράφους που απασχολεί ο τηλεοπτικός σταθμός της Βουλής (με συνολικό προσωπικό περίπου 100 άτομα) καλύπτουν ταυτόχρονα τον κοινοβουλευτικό έλεγχο για λογαριασμό άλλων ΜΜΕ. Είναι χαρακτηριστικό ότι το κόστος του τηλεοπτικού σταθμού της Βουλής πλησιάζει για το 2010 τα 6 εκατ. ευρώ, ενώ η τηλεθέασή του είναι μόλις 0,3%.
Περίμενα επί δεκαπέντε μέρες να συναντήσω τον διευθυντή Ανθρωπίνου Δυναμικού, Κώστα Σταματόπουλο (οι υφιστάμενοί του δεν θυμούνταν καλά αν έλειπε στο εξωτερικό για το γάμο της κόρης του ή για την αποφοίτηση του γιου του). Οταν επιτέλους επέστρεψε και τον συνάντησα, μου έδωσε το χέρι του περιχαρής και μου είπε ότι θα έπρεπε να τον συγχαρώ γιατί είχε μόλις βγει σε πρόωρη σύνταξη και κατά συνέπεια θα έπρεπε να απευθυνθώ στον αντικαταστάτη του. Οπως και έκανα, χωρίς όμως αποτέλεσμα, αφού τελικά και εκείνος με παρέπεμψε πίσω στον γενικό γραμματέα.
Το λούστρο
Το κτίριο που στεγάζει το σημερινό κοινοβούλιο κατασκευάστηκε το 1840 ως ανάκτορο του Βαυαρού πρίγκιπα Οθωνα, τον οποίο είχαν επιβάλει ως βασιλιά οι τότε «προστάτιδες δυνάμεις». Παρακολουθώντας κάποια ολιγόλεπτη ξενάγηση μαθητών, που αποτελεί μια καθημερινή «ατραξιόν» και προσθέτει κάποια ζωντάνια στο χώρο, πληροφορήθηκα ότι ο χώρος που φιλοξενεί σήμερα τις συνεδριάσεις της Ολομέλειας ήταν παλαιότερα η αίθουσα χορού και παιγνίων... Λευκό μάρμαρο παντού, ακόμη και στο προαύλιο, όπου σταθμεύουν οι κυβερνητικές λιμουζίνες, ξύλο και δέρμα, χειροποίητα χαλιά και πολλοί πίνακες ζωγραφικής, που αγοράστηκαν σε πλειστηριασμούς τα τελευταία χρόνια, ενόσω βούλιαζε η πραγματική οικονομία της χώρας.
Πίνοντας καφέ...
Η μεγαλύτερη κίνηση μέσα στο κτίριο παρατηρείται στο καφενείο, ιδιαίτερα στην αίθουσα καπνιζόντων, και μπροστά από το ΑΤΜ στο υποκατάστημα της Εθνικής Τράπεζας, όπου σχηματίζονται μόνιμα ουρές. Κάποια κινητικότητα υπάρχει στην αρχή και στην Ολομέλεια, για τα μάτια του κόσμου, όπως και στις συνεδριάσεις των αμειβόμενων επιτροπών (246 ευρώ ανά συνεδρίαση). Σύντομα όμως οι αίθουσες αδειάζουν δραματικά, ενώ αλλεπάλληλες βάρδιες στενογράφων συνεχίζουν να εναλλάσσονται στα έδρανα. Αλλά και οι ελάχιστοι που παρίστανται για κάποιο διάστημα κατά κανόνα δεν παρακολουθούν τον ομιλητή και περιορίζονται σε δημόσιες σχέσεις κάνοντας αστειάκια ή συνομιλούν μέσω κινητού τηλεφώνου για άλλες υποθέσεις, πίνοντας τον καφέ τους. Παρ' όλες δε τις φαινομενικά αγεφύρωτες απόψεις μεταξύ των διαφορετικών συνιστωσών του πολιτικού φάσματος, θα δει κανείς στους διαδρόμους πως όλοι σχεδόν χαριεντίζονται μεταξύ τους. Αλλωστε, τα πολιτικά κόμματα δεν πλήττονται οικονομικά από την κρίση, όπως αποδείχτηκε και μετά την πρόσφατη κυβερνητική απόφαση για αύξηση κατά 30% της ετήσιας κρατικής επιχορήγησής τους, η οποία, από τα 37 εκατ. ευρώ που είχε περιοριστεί θα φτάσει τελικά το 2010 στα 49 εκατ. ευρώ. Συνολικά τα πολιτικά κόμματα χρωστούν 36 εκατ. ευρώ στο ελληνικό Δημόσιο και 245 εκατ. ευρώ στις τράπεζες.
Απολαβές και προνόμια
Το 2010 οι 300 της Βουλής θα μοιραστούν το ποσό των 42,5 εκατ. ευρώ. Συνεπώς ο μέσος όρος των μηνιαίων αποδοχών τους ανέρχεται σε 10.000 ευρώ. Το 50% της βουλευτικής αποζημίωσης φορολογείται αυτοτελώς και μόνο το υπόλοιπο 50% προστίθεται στα τυχόν άλλα εισοδήματα. Περίπου 35 εκατ. ευρώ θα μοιραστούν μέσα στο 2010 οι συνταξιούχοι βουλευτές ή οι σύζυγοι και οι άγαμες θυγατέρες θανόντων βουλευτών. Αλλο ένα κονδύλι 4,3 εκατ. ευρώ προορίζεται για τις συντάξεις των πρώην πρωθυπουργών. Σημειώνεται ότι για την κατοχύρωση βουλευτικής σύνταξης απαιτούνται μόλις 4 χρόνια, ενώ όσοι έχουν πρωτοεκλεγεί πριν από το 1993 συνταξιοδοτούνται από τα 55 τους χρόνια. Ο πρόσφατος σαρωτικός νόμος για το ασφαλιστικό δεν άγγιξε στο ελάχιστο τους επαγγελματίες της πολιτικής.
Επιπλέον, στους πρώην πρωθυπουργούς αλλά και στους πρώην προέδρους της Βουλής παραχωρούνται γραφεία μέσα στο Κοινοβούλιο, ακόμη και στην περίπτωση που δεν έχουν επανεκλεγεί βουλευτές, όπως είναι η περίπτωση του Κώστα Σημίτη. Τον πιο ευρύχωρο και ηλιόλουστο χώρο στον δεύτερο όροφο, με εξαιρετική θέα στον Εθνικό Κήπο, εξασφάλισε πρόσφατα ο Κώστας Καραμανλής.
Οσοι βουλευτές είναι άνω των 65 χρόνων λαμβάνουν ταυτόχρονα και βουλευτική αποζημίωση και βουλευτική σύνταξη. Οι συνταξιούχοι βουλευτές είναι οι μοναδικοί Ελληνες που έχουν τη δυνατότητα να λαμβάνουν παράλληλα και δεύτερη σύνταξη από το επάγγελμα που ασκούν ή ασκούσαν, εφόσον δεν εργάζονται στο Δημόσιο, ή και τρίτη στην περίπτωση που ήταν συνδικαλιστές, πρώην δήμαρχοι ή πρώην νομάρχες (χορηγίες). Μέσα στην τριετία 2010-2012 υπολογίζεται από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους ότι μπορεί να δοθούν στους συνταξιούχους βουλευτές άλλα περίπου 80 εκατ. ευρώ που διεκδικούν αναδρομικά, λόγω των αναδρομικών αυξήσεων που πήραν πρόσφατα οι δικαστές (έχουν πάρει ήδη το 25%, ενώ το υπόλοιπο 75% θα καταβληθεί το Μάιο του 2011), όταν οι τελευταίοι αύξησαν τους μισθούς τους κατά περίπου 80%. Αποτελεί πάγια μέθοδο η διεκδίκηση εκ μέρους των συνταξιούχων βουλευτών των αυξήσεων που λαμβάνουν οι ανώτεροι δικαστικοί, οι οποίες μετά την τελική δικαίωσή τους επεκτείνονται και στους εν ενεργεία βουλευτές.
Οι βουλευτές δικαιούνται ένα κινητό τηλέφωνο (μέχρι 200 ευρώ μηνιαίως), οκτώ σταθερές γραμμές τηλεφωνίας (μέχρι 12.000 ευρώ), αυτοκίνητο (το μισθώνει η Βουλή με λίζινγκ), δωρεάν διαμονή σε κεντρικό ξενοδοχείο για τους βουλευτές της επαρχίας (70 ευρώ ημερησίως), γραφείο εκτός Βουλής και γραφική ύλη, ταχυδρομική ατέλεια, ατέλεια στις μετακινήσεις με λεωφορεία, σιδηρόδρομο και ακτοπλοΐα, καθώς και 52 αεροπορικά εισιτήρια μετ' επιστροφής για το νομό τους, εφόσον αυτός απέχει περισσότερα από 200 χιλιόμετρα από την Αθήνα. Εχουν επίσης τη δυνατότητα λήψης άτοκων δανείων από τη Βουλή και χαμηλότοκων από τις τράπεζες. Και βέβαια, κάθε βουλευτής έχει στην υπηρεσία του τέσσερις δημοσίους υπαλλήλους αποσπασμένους και μετακλητούς καθώς και έναν επιστημονικό συνεργάτη, ο οποίος πληρώνεται από τη Βουλή.
Δεν φτάνουν οι καρέκλες...
Εκτός από τους 1.200 αποσπασμένους δημοσίους υπαλλήλους και τους επιστημονικούς συνεργάτες των βουλευτών, άλλοι 1.340, που έχουν προσληφθεί χωρίς διαγωνισμό, ανήκουν στο μόνιμο προσωπικό της Βουλής. «Το θέμα δεν είναι αν θα μας περικόψουν τους μισθούς τώρα, αυτό θα το αντέξουμε. Το θέμα είναι, όταν βγω εγώ σε πέντε χρόνια στη σύνταξη, θα υπάρχει τότε κάτι;» είναι το ερώτημα ενός παλαιού υπαλλήλου στον γ.γ., κατά τη διάρκεια μιας περιήγησης που μου έκανε ο τελευταίος στον πρώτο όροφο. Την τελευταία πενταετία, ο αριθμός των μόνιμων υπαλλήλων διπλασιάστηκε με διακομματική συναίνεση. Οι περισσότεροι είναι συγγενείς πολιτικών, βουλευτών, υψηλόβαθμων δικαστικών και αστυνομικών, ενώ ως υπάλληλοι έχουν προσληφθεί ακόμη και πρώην πολιτικοί, όπως ο πρώην ευρωβουλευτής της Ν.Δ. Μανώλης Μαυρομάτης.
Αποτελεί κοινό μυστικό πως δεν προσέρχονται όλοι οι υπάλληλοι στην εργασία τους, διότι, αν έρχονταν όλοι, θα εδημιουργείτο το αδιαχώρητο. Περιμένοντας στον προθάλαμο του γ.γ., είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω προσωπικά πως δεν φτάνουν οι καρέκλες. Μόλις έβγαινε κάποιος για τσιγάρο, αμέσως τη θέση του, πάντα πίσω από μια οθόνη κομπιούτερ ακινητοποιημένη στο Facebook, καταλάμβανε ένας άλλος.
Οι 1.340 θα στοιχίσουν το 2010 στο ελληνικό Δημόσιο 54 εκατ. ευρώ. Είναι ενδεικτικό ότι ο νεοπροσλαμβανόμενος στη Βουλή που έχει τελειώσει την υποχρεωτική εκπαίδευση (π.χ. προσωπικό καθαριότητας) λαμβάνει 1.900 ευρώ καθαρά μηνιαίως. Συνολικά, το 2010, οι υπάλληλοι της Βουλής (μόνιμοι, μετακλητοί, εξωτερικοί συνεργάτες) θα κοστίσουν στο ελληνικό Δημόσιο 106 εκατ. ευρώ.
Πέρα από τους δύο επιπλέον μισθούς (15ο και 16ο), που τελευταία ενσωματώθηκαν με τη μορφή επιδόματος στη βασική αποζημίωση, οι υπάλληλοι της Βουλής απολαμβάνουν μια σειρά από άλλα προνόμια. Είναι χαρακτηριστικό ότι την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή εξαιρέθηκαν από την υποχρεωτική υπαγωγή τους στον κλάδο κύριας σύνταξης του ΙΚΑ-ΕΤΑΜ ακόμα και όσοι θα προσληφθούν από το 2011 και μετά. Συνταξιοδοτούνται έπειτα από 28,5 χρόνια υπηρεσίας και λαμβάνουν από το ταμείο αρωγής υπαλλήλων της Βουλής (ΤΑΥΒ) ένα εφάπαξ ίσο με δύο μηνιαίους μισθούς για κάθε έτος ασφάλισης (100.000 - 150.000 ευρώ ο καθένας). Περιέργως, το ΤΑΥΒ καρπώνεται την εκμίσθωση των κυλικείων, του εστιατορίου και των φιλοξενούμενων υπηρεσιών (Εθνική Τράπεζα κ.λπ.), ενώ έχει και τα δικαιώματα της ανακύκλωσης του χαρτιού.
Επίσης, από τη Βουλή μισθοδοτούνται και 74 ειδικοί φρουροί (άγνωστο πού υπηρετούν), ενώ καταβάλλεται και μηνιαίο επίδομα σε όλους τους αστυνομικούς που φρουρούν το Κοινοβούλιο.
Χαμάμ και λάπτοπ
Οταν δημιουργήθηκε σάλος με τη δημοσιοποίηση των προνομίων των υπαλλήλων της Βουλής, οι τελευταίοι τα έβαλαν με τους πάνω από 70 δημοσιογράφους που καλύπτουν το κοινοβουλευτικό ρεπορτάζ, καταγγέλλοντας ότι τους έχει παραχωρηθεί προσωπικός χώρος στάθμευσης στο υπόγειο γκαράζ της Βουλής και ακόμη ότι σε κάθε εκλογική αναμέτρηση λαμβάνουν δωρεάν από τη Βουλή καινούργιο προσωπικό φορητό υπολογιστή. «Αξιότιμε Πρόεδρε, αυτά τα λιοντάρια δεν ικανοποιήθηκαν όταν τους δωρίσατε δημόσια περιουσία, χαρίζοντάς τους προσωπικό φρουρούμενο χώρο στάθμευσης, δεν ικανοποιήθηκαν όταν τους χαρίσατε προσωπικά λάπτοπ, με χρήματα του σκληρά δοκιμαζόμενου από τα οικονομικά μέτρα Ελληνα φορολογούμενου», γράφει σε ανοικτή επιστολή προς τον Φίλιππο Πετσάλνικο ο συνδυασμός «Εργαζόμενοι εν δράσει».
Και, βέβαια, οι διαπιστευμένοι συντάκτες του κοινοβουλευτικού ρεπορτάζ μπορούν να στέλνουν τα παιδιά τους στον εξαιρετικό παιδικό σταθμό που λειτουργεί στο υπόγειο προς τη μεριά του Εθνικού Κήπου (επειδή έχουν αυξηθεί οι ανάγκες, δημιουργείται κι άλλος σε κτίριο που παραχώρησε στη Βουλή το υπουργείο Πολιτισμού στην Πλάκα) αλλά και να γυμνάζονται στο άρτια εξοπλισμένο γυμναστήριο (διαθέτει μέχρι και χαμάμ) με εννέα γυμναστές στο ιδιόκτητο πλην του ισογείου κτίριο της οδού Μητροπόλεως 1 και Φιλελλήνων, μαζί με τους βουλευτές, τους επιστημονικούς τους συνεργάτες και τους υπαλλήλους της Βουλής.
Ατιμωρησία
Η παραβίαση του συντάγματος και του κανονισμού της Βουλής αποτελεί καθημερινό φαινόμενο. Είναι χαρακτηριστικό ότι το μνημόνιο στήριξης ψηφίστηκε ως νομοσχέδιο, που απαιτεί 151 βουλευτές, και όχι ως διεθνής σύμβαση, που απαιτεί 180. Και ακόμη πιο χαρακτηριστικό πως την επομένη της ψήφισής του ψηφίστηκε τροπολογία-προσθήκη, βάσει της οποίας οι συμβάσεις δανεισμού ισχύουν από τη στιγμή της υπογραφής τους, χωρίς την προϋπόθεση της κύρωσής τους από το Κοινοβούλιο, ενώ το σύνταγμα προβλέπει πως καμία προσθήκη ή τροπολογία δεν εισάγεται για συζήτηση αν δεν σχετίζεται με το κύριο αντικείμενο του νομοσχεδίου που ψηφίζεται. Προβλέπει επίσης ότι, αν ένας βουλευτής απουσιάσει αδικαιολόγητα σε περισσότερες από πέντε συνεδριάσεις το μήνα, παρακρατείται υποχρεωτικά για κάθε απουσία το 1/30 της μηνιαίας αποζημίωσής του. Στην πράξη όμως, ενώ τα νομοσχέδια συζητούνται και ψηφίζονται σε άδεια έδρανα, ούτε ένα ευρώ δεν έχει παρακρατηθεί από κανένα βουλευτή. «Δεν έχουν γίνει υπερβάσεις στις απουσίες», με διαβεβαίωσε κατηγορηματικά ο γενικός γραμματέας.
Την ίδια στιγμή δεν γίνεται κανένας απολύτως έλεγχος στο «πόθεν έσχες» και στους τραπεζικούς λογαριασμούς των βουλευτών, ενώ οι μετοχές, έτσι κι αλλιώς, δεν μπορούν να ελεγχθούν διότι είναι ανώνυμες.
Το πλέον προκλητικό είναι ότι τα αδικήματα των υπουργών παραγράφονται με διαδικασίες εξπρές και οι βουλευτές παραμένουν ατιμώρητοι για όλα τα αστικά και ποινικά αδικήματα που διαπράττουν, επικαλούμενοι την ασυλία τους. Ο περιορισμός της βουλευτικής ασυλίας, που είχε προαναγγείλει στον νέο Κανονισμό της Βουλής ο Φίλιππος Πετσάλνικος, έμεινε στον αέρα, αφού τελικά και πάλι «θα ερευνάται» αν το αδίκημα για το οποίο κατηγορείται ο βουλευτής συνδέεται με την πολιτική του δραστηριότητα, όπως δηλαδή υποτίθεται ότι γινόταν μέχρι σήμερα...
Ενδεικτικό είναι ότι πολίτης που μήνυσε βουλευτή για εκβιασμό οδηγήθηκε τελικά ο ίδιος στη φυλακή έπειτα από αντιμήνυση που του έκανε ο βουλευτής, ο οποίος, λόγω της ασυλίας, ουδέποτε δικάστηκε.

Κηφηνείον 'Η ωραία Ελλάς'

Ο κηφήνας είναι η αρσενική μέλισσα, που κύριο σκοπό ύπαρξης έχει τη γονιμοποίηση της βασίλισσας. Σε περιόδους αφθονίας της τροφής (π.χ. την άνοιξη) οι υπόλοιπες μέλισσες ανέχονται τους κηφήνες. Όμως τις περιόδους έλλειψης τροφής και της προετοιμασίας για τη διαχείμαση ( φθινόπωρο) οι μέλισσες εξοντώνουν τους κηφήνες σαν άχρηστους, πεταγοντάς τους -κυριολεκτικά- έξω από την κυψέλη.


Βρήκα το περίεχόμενο του παρακάτω κειμένου πολύ σωστό. Η αλήθεια είναι οτι στραβά αρμενίζουμε...

http://trelogiannis.blogspot.com/2010/09/blog-post_3681.html:


Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ... εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλιά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενεια­κή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώ­νει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»...παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέ­σα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετι­κό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνα­κτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυ­ναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν.
Γι' αυτό τουμπάραμε...


Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιο­δικού αυτού, που δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέ­ρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυ­σθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετα­νάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτρο­πία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακό­μη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσό­ντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονι­κούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασα­φείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμό­τητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπί­δες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δη­μόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.

Παρ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυ­χίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κα­τσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώ­σουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ρα­διόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρο­νικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβά­ζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφό­ρητου «κινητού» τους.

Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλ­λιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυ­μία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δου­λειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερι­κά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παι­διά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυ­πία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πως να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο.

Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.

Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» που πρέπει να είναι ευαγ­γέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλ­λιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτι­λία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχο­λείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυ­μες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγ­ματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμή­νου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μα­θήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέ­τοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτι­κές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δου­λειά τα παιδιά αυτά;

Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλ­λιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βρά­βευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακό­μη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγά­ρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.

Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέ­ρια των Αλβανών που την δουλεύουν, την πα­τρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δου­λειά στην Αλβανία που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τί­ρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακό­γουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτι­κά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.

Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρε­ώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν άλλου. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουΐσκυ βαπτίστηκε ... αγροτι­κό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Και που να φθά­σουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρ­κία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).

Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υπο­τάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κρι­τήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος αχρήστων μαθημά­των. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομί­σουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!

Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμη­θούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δου­λειά, θα μου πείτε, τί δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρ­ταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολε­μοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβο­νται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».

Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύ­τερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμί­ζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοί­ρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε δια­κοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερεις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθή­να δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...

Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτε­ψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγι­νε άγνωστη λέξη.

Νέα Φιλαδέλφεια και Μέλισσες

Μου έστειλε ο Παναγιώτης - αδελφικός φίλος, συγκάτοικος, «πωλητής» μελιού, και δυστυχώς φανατικός Αεκτζής :) - το παρακάτω link μαζί με την σημείωση: «άμα γίνεις Αεκτζής θα σου επιτρέψω να τα πηγαίνεις και εσύ εκεί και να βγάζεις κιτρινόμαυρο μέλι». Εγώ Ολυμπιακός είμαι με διαρκείας στο Καραϊσκάκη - παρεμπιπτόντως πολύ μου αρέσει η ομάδα τώρα τελευταία-, ωστόσο τώρα το σκέφτομαι…… :)

http://www.facebook.com/notes/aek-fc/se-melissokomeio-echei-metatrapei-e-nphiladelpheia/416732272608

Για όσους δεν έχουν facebook, έχω αντιγράψει στο τέλος την ανάρτηση.

Μερικά σχόλια που υπάρχουν σε σχέση με την ανάρτηση είναι απόλαυση:

• Πλάκα πλάκα....κιτρινόμαυρες ειναι........
• Μέλισσες ψυχάρες για πάντα AEKΑPEΣ! Ρε διώχνουν κ τους παρείσακτους από τα ιερά χώματα! 2kg θυμαρίσιο παρακαλώ!

Η αλήθεια είναι ότι είναι υπερβολικό για τα μελισσάκια και τον μελισσοκόμο, ενώ υπάρχουν και κάποια πολύ επιθετικά σχόλια (ψυχραιμία παιδιά τα μελίσσια ειναι το τελευταίο πρόβλημα) γι’αυτό και δεν προτείνω να τα διαβάσετε
Ας το δούμε χαλαρά λοιπόν, και που ξέρεις τελικά ίσως οι μέλισσες να δώσουν λύση για το γήπεδο όπως έδωσαν και για την Αγία Σοφία.

Θρακικός Θρύλος για το χτίσιμο της Αγίας Σοφίας.
Ήταν ο καιρός που ο βασιλιάς στην Πόλη είχε αποφασίσει να χτίσει την Αγια Σοφιά. Είχε καλέσει τον πρωτομάστορα, και ο τελευταίος είχε κάμει ένα, και ύστερα άλλο, και ύστερα άλλα σχέδια, πως να χτιστή η μεγάλη εκκλησιά. Κανένα όμως δεν ευχαριστούσε το βασιλιά. Ήθελε κάτι άλλο, πολύ πιο σπουδαίο. Και ο πρωτομάστορας όλο και σκεφτόταν τι νέο σχέδιο να φτιάσει.
Μια Κυριακή, την ώρα που τελείωνε η λειτουργία, ζύγωσε πρώτος ο βασιλιάς να πάρει το αντίδωρο, εκείνο όμως του ξεφεύγει από το χέρι και πέφτει χάμω. Μια στιγμή αργότερα παρουσιάζεται μιά μέλισσα που φτεροκοπούσε προς το ανοιχτό παράθυρο, κρατώντας το πεσμένο αντίδωρο του βασιλιά. Βγάνει αμέσως διαταγή ο βασιλιάς, όσοι έχουνε μελίσσια να τ’ ανοίξουνε και να ψάξουν, για να βρεθεί. Ψάχνει και ο πρωτομάστορας στα δικά του τα μελίσσια και τι βλέπει; Είχανε κάτσει οι μέλισσες μέρες πριν και είχανε φτιάξει με το κερί μέσα στην κυψέλη μιαν εκκλησιά πανέμορφη και σκαλιστή και μεγαλόπρεπη, που δεν είχε την όμοια της σ’ ολόκληρη την Οικουμένη. Όλες οι λεπτομέρειες είχανε γίνει στην εντέλεια, μέσα κι’ έξω στην εκκλησία. Η πόρτα της ανοιχτή, ο τρούλος έτοιμος, οι κολώνες στη θέση τους, ως και η Άγια Τράπεζα τελειωμένη. Την είχαν αποτελειώσει σ’ όλα της την εκκλησιά, και απάνω στην Άγια Τράπεζα της είχε φέρει εκείνη η μέλισσα και είχε αποθέσει το αντίδωρο του βασιλιά.
Είδε την εκκλησιά ο πρωτομάστορας και θάμαξε με το τέλειο σχέδιό της. Την είδε κατόπι και ο βασιλιάς και έγινε όλος χαρά. Το σχέδιο, που είχανε φτιάξει οι μέλισσες, έγινε το σχέδιο που χτίστηκε η Αγια Σοφιά!!!».

Καλημέρα και καλό ΣΚ!!


Σε μελισσοκομείο έχει μετατραπεί η Ν.Φιλαδέλφεια!από
A.E.K. f.c. την Πέμπτη, 7 Οκτωβρίου 2010 στις 10:22 π.μ.
Έχουν περάσει 5 ολόκληροι μήνες από τότε που πρωτοέγραψα στην εφημερίδα "Score" για την απίθανη εξέλιξη μετατροπής του ιστορικού χώρου της Νέας Φιλαδέλφειας σε κέντρο εκτροφής μελισσών. Κάποιος μελισσοκόμος βρήκε ανοικτά και μπήκε. Έστησε τα μελίσσια του φόρα παρτίδα εκεί που κάποτε έστηναν το δικό τους μοναδικό πανηγύρι ο Νεστορίδης, ο Παπαϊωάννου, ο Θωμάς ο Μαύρος. Έτσι κατάντησε η μαγική γωνιά που αποτελούσε σημείο αναφοράς των παιδικών μας ονείρων. Απευθύνθηκα παντού μετά τη γνωστοποίηση του θέματος. Έψαξα τα πάντα. Δυστυχώς πολύ λίγοι ενδιαφέρθηκαν. Πάρα πολύ λίγοι. Το έγραψε η εφημερίδα "Score", το αναπαρήγαγαν τα μέσα ενημέρωσης (μη φανταστείτε τίποτα φοβερό...) το συζητήσαμε και με ορισμένους φίλους, αναφέρθηκε το θέμα και στη συγκέντρωση της Μάνας ΑΕΚ και αυτό ήταν όλο. Άρχισα να αναρωτιέμαι αν είμαι τελικά γραφικός. Τίποτα δεν έγινε όλο αυτό το διάστημα. Πήγα με το μικρό του γιό τον Στράτο ένα απόγευμα και περιμέναμε μάταια να έρθουν κάτι δικά μας παιδιά να μας βοηθήσουν να απομακρύνουμε τις κυψέλες... Ήταν ντάλα καλοκαίρι Αύγουστος θαρρώ. Και ο καιρός πέρασε. Οι 4-5 κυψέλες έγιναν 11 λες και ετοιμάζονταν για ποδοσφαιρικό αγώνα εκεί μέσα στον ιερό χώρο, τον ΔΙΚΟ μας χώρο. Οι συναντήσεις των υπευθύνων για την δημιουργία γηπέδου στο οικόπεδο μας συνεχίστηκαν και συνεχίζονται κανονικά. Το θέμα με τις μέλισσες πέραν του αστείου ακούσματος του είναι τραγικό. Δείχνει τη μηδενική παρουσία μας ως οπαδοί, ως οργανωμένοι, ως άνθρωποι που λέμε ότι αγαπάμε την ΑΕΚ και νοιαζόμαστε για το γήπεδο μας, την περιουσία μας, τον χώρο όπου αδημονούμε να ξαναδούμε να φυτρώνει σα μανιτάρι μια μέρα το νέο γήπεδο της ΑΕΚάρας μας.Ο Αδαμίδης θα βρεθεί με τον Χατζηχρήστο και τον Αγιοστρατίτη μόλις γυρίσει από το Παρίσι και θα συζητήσουν την προοπτική δημιουργίας νέων αθλητικών εγκαταστάσεων εκεί Φωκών και Καππαδοκίας γωνία. Οι μέλισσες όμως εκεί. Σταθερές... Και ναι δεν πειράζουν χίλιες μέλισσες, δεν είμαστε ενάντια στα έντομα που και αυτά έχουν ζωή... Δεν έχω καμία κακή διάθεση για τα ζωντανά. Είναι η ουσία της ιστορίας που πειράζει. Δεν πειράζουν οι μέλισσες και προφανώς όχι και ο μελισσοκόμος που χαζός είναι να μην εκμεταλλευτεί την ανυπαρξία μας σε όλα τα επίπεδα; Δεν φταίνε αυτοί. Εμείς φταίμε που καθόμαστε και βρωντοφωνάζουμε για γήπεδα στη Νέα Φιλαδέλφεια, βγάζουμε συνθήματα γεμίζουμε με σπρέι τους δρόμους αναζητώντας την επιστροφή στα δικά μας λημέρια. Και την ίδια στιγμή περνάμε δίπλα από τον καταπατημένο χώρο και αδιαφορούμε, σφυρίζουμε κλέφτικα. Είμαστε μάλλον υποκριτές. Τόσοι και τόσοι τόνοι μελάνι για το γήπεδο εκεί που σήμερα τα όνειρα μας έγιναν μπάζα. Μόνοι μας τα γράφουμε, μόνοι μας αναθεωρούμε τις απόψεις μας, τις ιδέες μας. "Γιατί να τρέξω εγώ μωρέ να τσακωθώ με τον μελισσοκόμο; Θα το κάνει κάποιος άλλος..." μπορεί να σκέφτηκαν πολλοί. Θυμάμαι τότε που πρωτογάφτηκε το θέμα με τις μέλισσες την επόμενη εβδομάδα κάποιος σύνδεσμος που γράφει μονίμως το ίδιο τροπάριο, έγραφε πάλι τα ίδια λες και παίζει κασέτα κάθε Σάββατο. Καμία αναφορά στο αίσχος της καταπάτησης της ίδιας μας της ψυχής του ίδου μας του είναι. Απλά τα κλασικά... Γήπεδο στη Νέα Φιλάδέλφεια. Σύνθημα τελικά χωρίς υποδομή. Χωρίς ίχνος ψυχικής υποδομής όπως αποδεικνύεται.

Κάθε πρωι που περνώ από τα μαγεμένα χώματα πονάει η καρδιά μου και όσο και αν προσπαθω να την συντηρήσω περπατώντας στο Άλσος δίπλα στο σπίτι μας εκείνη πονάει με την εικόνα που αντικρύζει. Δεν θέλω να το παίξω Δοκ Κιχώτης ούτε σωτήρας, ούτε προστάτης της ΑΕΚ, τίποτα από αυτά δεν θέλω να είμαι και δεν είμαι. Απλός στρατιώτης είμαι και ψάχνω για συμμαχητές... Όλο αυτό το διάστημα έψαξα με κάθε τρόπο να διορθωθεί το κακό. Είμαι στην ευχάριστη θέση να πω σε όλους όσοι ενδιαφέρονται ότι κατάφερα να εντοπίσω τον μελισσοκόμο. Σήκωσα ουρανό και γη. Έφτασα μέχρι τη Νομαρχία Αθηνών για να τα καταφέρω... Σύντομα σας υπόσχομαι λοιπόν να σας έχω νέα... Υπομονή, βισκόμαστε σε καλό δρόμο... Κλείνοντας αναδημοσιεύω το άρθρο που είχα γράψει τότε για να καταλάβετε πόσο σοκαριστικό ήταν το γεγονός της πρώτης οπτικής επαφής με τα μελίσσια...

Τα Γαλλικά

Φωτογραφία από ξενοδοχείο της Γαλλίας, όπου είχαν στήσει μια κυψέλη με προϊόντα της (μέλι και γύρη). Αυτό σαν ένδειξη συμπαράστασης στους μελισσοκόμους και τις μέλισσες και αναγνώρισης του σημαντικού τους ρόλου για την διατήρηση υγειούς οικοσυστήματος.

Στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη υπάρχει μια γενικευμένη ευαισθητοποίηση σε σχέση με την μέλισσα ειδικά μετά την δημοσιοποίηση του CCD (Colony Collapse Disorder-Σύνδρομο Κατάρρευσης Μελισσιών).
Το CCD είναι ακριβώς ένα σύνδρομο κατά το οποίο όλος σχεδόν ο πληθυσμός μιας κυψέλης εξαφανίζεται χωρίς να αφήνει ίχνη. Ιδιαίτερα αξιοσημείωτο είναι ότι τις κυψέλες που κατάρρευσαν δεν τις επισκέπτομαι άλλες μέλισσες για να πάρουν τυχών εναπομείναντες προμήθειες, όπως συνήθως γίνεται στις απώλειες από άλλους λόγους. Διάφοροι παράγοντες έχουν ενοχοποιηθεί για αυτό το σύνδρομο, όπως τα μεταλλαγμένα φυτά, οι ψεκασμοί, εντομοκτόνα, διάφοροι ιοί κτλ.
Ένας μεγάλος αριθμός μελισσοσμηνών χάθηκαν κυρίως στην Βόρεια Αμερική, αλλά και σε κάποιες χώρες της Ευρώπης. Ευτυχώς μέχρι τώρα δεν είχαμε διαπιστωμένα κρούσματα στην Ελλάδα
Επίσης μου έφεραν δώρο τρία είδη μελιού σε αυτές τις μικρές και "χαριτωμένες" συσκευασίες που σας παρουσιάζω.

Από αριστερά προς τα δεξιά μέλι καστανιάς, δασόμελο (μάλλον ελατίσιο),μέλι ακακίας. Ωραία μελάκια, αλλά σαν το Ελληνικά …όχι (άντε ας ευλογήσουμε και λίγο τα γένια μας).

Επί της ευκαιρίας ακολουθεί μια σύντομη περιγραφή των μελιών αυτών για όσους ενδιαφέρεστε :

ΜΕΛΙ ΑΚΑΚΙΑΣ
Παράγεται από τα άνθη του δένδρου(νέκταρ)την 'Άνοιξη. Είναι διαυγές μέλι με αρκετά έως πολύ γλυκιά γεύση και πολύ ωραίο άρωμα που παραπέμπει στο άρωμα του άνθους του δένδρου. Κρυσταλλοποιείται τουλάχιστον δώδεκα (12) μήνες μετά τη συλλογή.
Μέλι που το γνωρίζουν πολύ καλά στην Κεντρική Ευρώπη λόγω των μεγάλων εκτάσεων ακακίας που υπάρχουν εκεί. Στην Ελλάδα παράγεται σε περιορισμένες ποσότητες λόγω της αντίστοιχα περιορισμένης εξάπλωσης του δένδρου.

ΜΕΛΙ ΚΑΣΤΑΝΙΑΣ
Παράγεται τους μήνες Ιούνιο και Ιούλιο από τα άνθη του δέντρου αλλά μπορεί να είναι και από μελίτωμα. 'Έχει υπόπικρη γεμάτη γεύση, δυνατό άρωμα και χρώμα σκούρο καφέ
Κρυσταλλοποιείται τουλάχιστον 24 μήνες από τη συλλογή του.
Η καστανιά δυναμώνει πολύ τα μελίσσια που βόσκουν σε αυτήν την εποχή άνθισής της. Το μέλι καστανιάς θεωρείτε φαρμακευτικό, αλλά η γεύση του δεν αρέσει σε όλους.

ΜΕΛΙ ΕΛΑΤΟΥ
Παράγεται από μελιτώματα ξενιστών του δένδρου. Έχει πολύ ωραία, μέτρια γλυκιά γεύση και ευχάριστο χαρακτηριστικό άρωμα. Πρακτικά δεν κρυσταλλοποιείται. Ελατόμελο είναι και η περίφημη βανίλια ελάτης που παράγεται στην Βυτίνα.
Από τα πιο σημαντικά ελληνικά μέλια. Από Μάϊο έως Ιούλιο τα ελατόδαση πλημμυρίζουν από μελίσσια. Ωστόσο η επιτυχία δεν είναι πάντα εξασφαλισμένη καθώς η παραγωγή μελιτώματος δεν είναι σταθερή κάθε χρονιά.

To Επιθετικό……(με ενημέρωση)

Δεν ξέρω πώς αλλά κάθε χρόνο συμβαίνει να έχω και από ένα!

Όσες προφυλάξεις και να πάρω, αυτό αντιστέκεται στην επιθεώρηση, και που να δείτε στον τρύγο!! Το ανοίγω πάντα τελευταίο γιατί μετά το άνοιγμα του οι μέλισσες του με γυροφέρνουν ανηλεώς και δεν σε αφήνουν να δουλέψεις άνετα στα άλλα μελίσσια .

Δείτε παρακάτω και θα καταλάβετε. Κάθε κουκίδα στη προσωπίδα είναι και ένα κεντρί(κάντε κλικ στην φωτό για μεγέθυνση). Αφήστε που κεντρίζουν πάνω από το τζην και το διαπερνούν και ο πόνος είναι μεν λιγότερος από ότι σε γυμνό δέρμα αλλά και πάλι αρκετά οξύς. Τρυπώνουν και από τα μπατζάκια και από τα μανίκια, και τέλος πάντων άστα να πάνε !!



Αυτά τα μελίσσια έχουν και ένα άλλο χαρακτηριστικό: είναι από τα καλύτερα αν όχι το καλύτερο τοu μελισσοκομείου σε μέλι και γόνο. Προσωπικά πιστεύω επίσης ότι έχουν μεγαλύτερη δυνατότητα αυτοκαθαρισμού από τις αρρώστιες.

Παρόλα τα πλεονεκτήματα όμως δεν αντέχετε αυτή η κατάσταση, με το που το ανοίξεις όσο καλά και αν έχεις καπνίσει και με όση προσοχή και να τραβάς τα πλαίσια οι μέλισσες ξεχύνονται από τα πλαίσια και επιτίθενται κατά εκατοντάδες. Ένα από τα χαρακτηριστικά επιλογής για βασιλοτροφία/αύξηση είναι εξάλλου να μένουν οι μέλισσες πάνω στο πλαίσιο κατά την επιθεώρηση (ηρεμία μελισσιού). Τα άλλα είναι η παράγωγη μελιού, η δυνατότατα καθαρισμού και η αντοχή στις αρρώστιες.

Όταν το τρύγησα την ‘Άνοιξη ήταν εφιάλτης. Είχα πάρει και ένα ραντιστήρι νερού και ψέκαζα τις μέλισσες για να είναι βαριά τα φτερά τους αλλά δεν βαριέσαι, γινόταν της κολάσεως. Το καλοκαίρι ήταν καλύτερα λόγω μειωμένου πληθυσμού, αλλά όχι και πολύ καλύτερα !! :)

Το τέλος είναι προδιαγεγραμμένο. Στην πρώτη επιθεώρηση μετά τον καλοκαιρινό τρύγο και τις διακοπές μου έψαξα για την βασίλισσα. Για καλή μου τύχη την βρήκα γρήγορα. Την «καθάρισα» λοιπόν και γρήγορα γρήγορα έκλεισα την κυψέλη. Αυτά πριν δύο εβδομάδες. Συνήθως στενοχωριέμαι τις σπάνιες φορές που χρειάζεται να σκοτώσω μια βασίλισσα, αλλά αυτήν την φορά πιστέψτε με, μέχρι που το χάρηκα. Μια εβδομάδα μετά, χάλασα όλα τα βασιλικά κελιά και συνένωσα με μια 10αρα παραφυάδα που είχα δίπλα με την μέθοδο της εφημερίδας. Πρέπει να πω σε αυτό το σημείο ότι παρόλο που η εποχή είναι εντελώς ακατάλληλη (τουλάχιστον για την περιοχή μου όπου όλα ήταν ξερά) είχαν φτιάξει υπέροχα και πολλά βασιλικά κελιά, και αυτό είναι επιβεβαίωση σε αυτό που έγραψα ότι αυτά τα μελίσσια είναι πραγματικά πολύ καλά μελίσσια. Επίσης είναι περιττό να αναφέρω τα τσιμπήματα...

Ελπίζω αύριο-μεθαυριο να μπορέσω να ξαναπάω και να τσεκάρω τι γίνετε. Πρώτον για να δω ότι η συνένωση έγινε χωρίς σκοτωμούς ανάμεσα στις μέλισσες, να κάνω το τριώροφο που προέκυψε από την ένωση διώροφο, να καταστρέψω τίποτα άλλα βασιλικά κελιά και να ελέγξω ότι η βασίλισσας της παραφυάδας είναι εντάξει. Το τελευταίο είναι ίσως και το πιο σημαντικό καθώς πιστεύω ότι αυτές οι ζόρικες μέλισσες εύκολα θα ξεπάστρευαν την βασιλοπούλα.

Θα μου πεις αφού τα ξέρεις γιατί δεν έκανες την ίδια δουλειά νωρίς την άνοιξη για να μην έχεις τέτοια προβλήματα? Ξέρω κι εγώ, μάλλον λυπόμουν να χαλάσω to μελίσσι μια και είχε ωραία ανάπτυξη και μετά μάζευε πολύ μέλι. Επίσης συνήθως δεν το άνοιγα στις τακτικές επιθεωρήσεις, εκτός και αν υπήρχε απόλυτη ανάγκη.

Η συμβουλή μου πάντως είναι, αυτά τα μελίσσια να τα διαλύουμε σε παραφυάδες την άνοιξη, εξασφαλίζοντας βέβαια ότι οι παραφυάδες θα έχουν/βγάλουν βασίλισσα από άλλα ήρεμα μελίσσια και ότι δεν θα είναι κόρες της βασίλισσας του επιθετικού μελισσιού.

Ενημέρωση
Το Σαββάτο που πήγα για έλεγχο, η συνένωση φαίνετε να πέτυχε. Σκοτωμένες μέλισσες δεν είχε καθόλου και κατέβασα το έναν όροφο για να γίνει το μελισσι δυόροφο. Δύο πράγματα με εντυπωσίασαν. Το μελίσσι που συνενώθηκε είχε 2-3 πλαίσια γόνο ανοικτό. Αυτός απλά δεν υπηρχε πιά. Μάλλον τον καταβρόχθησαν οι μέλισσες μέσα στην αναμπουμπούλα της συνένωσης. 'Εχω διαβάσει ότι οι μέλισσες τρώνε τον γόνο όταν δεν υπάρχει πρετεϊνική τροφή (γύρη). Το άλλο ήταν οτι είδα αυγά στον όροφο, δηλαδή η βασίλισσα της παραφυάδας ανέβηκε στον όροφο γαι να γεννήσει μέσα σε μια εβδομάδα. Αυτό δεν το περιμένα.

Διακοπές στην Νάξο και με Mελισσοκομικό Eνδιαφέρον

Και περάσαμε όμορφα, όμορφα, όμορφα !!

Πολύ ωραία η Ναξος, υπέροχες οργανωμένες και μοναχικές παραλίες, καταπληκτικά χωριά, καλό φαγητό.






Είχαμε και πολύ ωραίο δωμάτιο με απίστευτη θέα.



Κάθε πρωι παίρναμε το πρωινό μας με μέλι Μπαρλή φυσικά :)
Όχι οτι θέλω να περιαυτολογήσω :), αλλά αυτό το θυμαρίσιο που έβγαλα αρχές Αυγούστου δεν παίζεται σε εμφάνιση, άρωμα και γεύση.



Η παράπάνω φωτογραφία μάλλον είναι η αγαπημένη μου από αυτό το καλοκαίρι.


Και επειδή φυσικά το μελισσοκομικό μεράκι δεν ξεχνιέται ούτε στις διακοπές:

Εντυπωσιακοί θυμαρότοποι Νάξου



Μελισσοκομείο με εγκατάσταση για υψέλια (οι σύγχρονες που φαίνονται είναι κλειστές χωρίς μέλισσες).

Στο ίδιο μελισσοκομείο λίγο πιο δεξιά κοίταξα μέσα σε μια καλύβα, από την γκρεμισμένη οροφή.


Και λίγο πιο κοντά.


Στεγασμένο μελίσσι λοιπόν. Ελπίζω να με συγχωρήσει ο συνάδελφος για την μικρή εισβολή.

Άντε και του χρόνου!!

Τρεις Μελισσοκόμοι Συνελήφθησαν για τη Μεγάλη Φωτιά στο Μαραθόκαμπο Σάμου

Τι είναι αυτό το πράγμα φέτος!!
Δεύτερο κρούσμα όπου φαίνετε υπαίτιος της πυρκαγιάς να είναι μελισσοκόμος/οι.

http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231054332



Προσοχή παιδιά, πέρα από την τεράστια καταστροφή, δυσφημίζετε και ο κλάδος. Θα μας βλέπουν με μισό μάτι όταν κρατάμε καπνιστήρι, άσε που μπορεί να έρθουν τίποτα απαγορεύσεις, και θα είναι και λογικές.

Φτιάχνουμε μια λακκούβα στο έδαφος και ρίχνουμε τυχόν αποκαΐδια τα οποία σκεπάζουμε με χώμα, και μετά τα πατάμε καλά για να σιγουρεύουμε ότι δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος αναζωπύρωσης. Ρίχνουμε και λίγο νερό από πάνω. Ωστόσο, έχω καταλάβει ότι ο μεγαλύτερος ίσως κίνδυνος υπάρχει κατά την διαδικασία που ανάβουμε το καπνιστήρι.
Για αυτό Χίλια μάτια!! Δεν υπάρχει τίποτα πιο θλιβερό από την εικόνα ενός καμένου δάσους. Μακριά από εμάς, αν και κατανοώ οτι καμιά φορά η μοίρα σου παίζει άσχημα παιχνίδια όσο προσεκτικός και αν είσαι.

Θα ήθελα να αναφέρω ωστόσο, ότι από τους καλύτερους φύλακες του δάσους είναι οι μελισσοκόμοι και δη οι επαγγελματίες. Οι μελισσοκόμοι ζούν από το δάσος κυριολεκτικά και μεταφορικά και το αγαπάνε. Ο μεγαλύτερος εφιάλτης τους είναι η φωτιά (και μετά η κλεψιά). Οι μελισσοκόμοι είναι συχνά σε αυτό και άρα μπορούν να προλάβουν/βοηθήσουν περιπτώσεις, ενώ και μόνο με την παρουσία τους μπορεί να δράσουν αποτρεπτικά για κάτι αρχιλαμόγια που ονειρεύονται οικόπεδα.

STOP στην Αλόγιστη Χρήση Φυτοφαρμάκων/Ζιζανιοκτόνων

Η παρακάτω ανάρτηση είναι μια ωραία πρωτοβουλία του καλού συνάδελφου Βασίλη Ξεσφίγγη σχετικά με το απαράδεκτο φαινόμενο το ψεκασμού καλλιεργειών εν καιρώ ανθοφορίας την ακατάλληλη ώρα, προκαλώντας ανυπολόγιστες ζημίες στα μελίσσια και δεν ξέρουμε σε τι ακόμα. Η συγκεκριμένη αναρτήθηκε στο blog : http://melissocosmos.blogspot.com, ενώ η ίδια ή παρόμοιες αναρτήθηκαν σε έναν μεγάλο αριθμό μελισσοκομικών και όχι blog. Ήδη πολλά ηλεκτρονικά ή έντυπα μέσα ενδιαφέρθηκαν και θα προχωρήσουν σε αναδημοσιεύσεις. Παρακαλούμε πολύ όποιοι φίλοι διατηρούν blog να κάνουν μια αναφορά σε αυτήν την προσπάθεια.

"http://melissocosmos.blogspot.com":


Η Δευτέρα 2 Αυγούστου είναι μια πολύ σημαντική ημέρα για την μελισσοκομία.

Είναι η ημέρα που ενώνεται η μελισσοκομική κοινότητα και με μια φωνή λέμε ΟΧΙ στα παράνομα ραντίσματα.

Λέμε ΟΧΙ στην μόλυνση του περιβάλλοντος και του υδροφόρου ορίζοντα.

Με την διαμαρτυρία μας αυτή, δεν υποστηρίζουμε να μην ραντίζουν οι αγρότες μας.

Υποστηρίζουμε όμως να ραντίζουν με ποιο ορθολογικό τρόπο.

Θέλουμε να εφαρμοστούν οι οδηγίες της πολιτείας που ορίζουν, ράντισμα μόνο πριν η μετά την ανθοφορία, ράντισμα μετά την δύση του ηλίου, που δεν πετούν οι μέλισσες, και ράντισμα με όσο το δυνατόν λιγότερο τοξικά φάρμακα.

Ζητάμε από το υπουργείο να λάβει υπόψην του και τους μελισσοκόμους στο νέο νομοσχέδιο που δημιουργεί για τα φυτοφάρμακα.

Ζητάμε από τα ΜΜΕ και από τους Έλληνες και ξένους πολίτες να ενώσουν τις φωνές τους μαζί μας.

Γιατί αυτό το πρόβλημα, είναι πρόβλημα όλων μας.


Υποστηρίζουμε ότι γίνεται αλόγιστη χρήση φυτοφαρμάκων κι αυτό κανείς δεν μπορεί να το διαψεύσει.

Θέλουμε επίσης να κάνουμε γνωστό ότι η εμβάπτιση των σπόρων σε νεονικοτινοειδή φάρμακα, έχει σαν αποτέλεσμα οι ουσίες αυτές να μπαίνουν στους ιστούς των φυτών και να καταλήγουν και στο άνθος σκοτώνοντας τις μέλισσες και στους καρπούς των φρούτων καταλήγοντας στο πιάτο μας.

Αυτή η αλόγιστη χρήση, έχει σαν πρώτη καταστροφική συνέπεια την μέλισσα.


Κι επειδή ο κύκλος της ζωής στον πλανήτη είναι σαν αλυσίδα, όταν σπάσουμε έναν κρίκο, τότε αυτομάτως καταρρέει ολόκληρος ο κύκλος.

Όταν πεθάνει η μέλισσα δεν θα υπάρχει επικονιαστής για τα φυτά, αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα τα φυτά και τα αγροτικά προϊόντα να μην παράγουν τις ποσότητες που παράγουν σήμερα, θα έχουν μια μείωση κατά τα 2/3 της σημερινής παραγωγής με αποτέλεσμα ο πληθυσμός του πλανήτη να λιμοκτονήσει.

Κι αν αυτό μοιάζει μακρινό έχουμε τρανά παραδείγματα, από χώρες του εξωτερικού όπου εκεί οι αγρότες παρακαλάνε και πληρώνουν τους μελισσοκόμους να πάνε μέλισσες κοντά σε καλλιέργειες για να υπάρξει σωστή επικονίαση.

Δεν θέλουμε να δούμε την Ελλάδα μας σε αυτή την κατάσταση.

Δεν θέλουμε να δούμε την χώρα μας που αυτή την στιγμή είναι πρώτη στην Ευρώπη σε μελισσοσμήνη να ξεμείνει από μέλισσες, ούτε θέλουμε οι μελισσοκόμοι να εγκαταλείψουν το επάγγελμα στο μέλλον μπροστά σε τόσο σοβαρά προβλήματα.


Δεν θέλουμε η χώρα μας να χάνει έσοδα σε καιρούς χαλεπούς για την οικονομία, λόγο μειωμένης παραγωγής μελιού εξ αιτίας των φυτοφαρμάκων, και φυσικά ούτε και οι μελισσοκόμοι να γίνονται ακόμα φτωχότεροι λόγο της κατάστασης αυτής.

Η χώρα μας είναι τέταρτη σε παραγωγή μελιού στην Ευρώπη και το μέλι μας στο μεγαλύτερο ποσοστό του γίνεται εξαγωγή, εξασφαλίζοντας πολύτιμα έσοδα στο κράτος μας.

Όλα αυτά τα θεωρούμε πολύ σημαντικά και θέλουμε να μπει μια τάξη τώρα.

Θέλουμε να εφαρμοστούν οι νόμοι που ορίζει η πολιτεία τώρα.

Είναι λυπηρό την στιγμή που υπάρχουν οι νόμοι, αυτοί να μην εφαρμόζονται.

Και είναι ακόμα ποιο λυπηρό την στιγμή που οι νόμοι δεν εφαρμόζονται, το κράτος μας να κάνει τα στραβά μάτια και να μην τιμωρεί κανέναν και ποτέ.


Σήμερα εμείς οι μελισσοκόμοι νεότεροι στην πλειοψηφία της κίνησης αυτής, αλλά και παλιοί ενώνουμε τις φωνές μας, χωρίς να κραυγάζουμε, σήμερα δεν κλείνουμε δρόμους, δεν κατεβάζουμε διακόπτες, δεν κάνουμε κακό στην ίδια μας τη χώρα, δεν διώχνουμε τουρίστες εν καιρό οικονομικής κρίσης.

Σήμερα αναδεικνύουμε το πρόβλημα μας, με όμορφο και πρωτότυπο τρόπο.

Σήμερα εμείς οι μελισσοκόμοι που έχουμε άμεση επαφή με την φύση, σας λέμε ότι αυτή κινδυνεύει.

Πρέπει τώρα να μπει ένα τέλος στα παράνομα ραντίσματα πριν να είναι πολύ αργά, πρέπει και στην Ελλάδα να εφαρμοστούν οι νόμοι.

Καλούμε το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης να παρέμβει και να ρυθμίσει σωστά τα των ραντισμάτων.

Καλούμε το Υπουργείο Περιβάλλοντος να πάρει θέση.

Καλούμε τα ΜΜΕ της χώρας μας να αναδείξουν το πρόβλημα.

Καλούμε το λαό να κατανοήσει και να στηρίξει την προσπάθεια μας.

Υπενθυμίζουμε τα λόγια του Αϊνστάιν που είπε ότι «όταν εξαφανιστούν οι μέλισσες η ανθρωπότητα θα έχει ακόμα 4 χρόνια ζωής»

Πολίτες της Ελλάδας, πολίτες του κόσμου ας ενώσουμε τις φωνές μας κι ας φωνάξουμε όλοι μαζί.

Σταματήστε να σκοτώνετε τις μέλισσες.

Σταματήστε να δολοφονείτε τη φύση

Δώστε τέλος στα παράνομα ραντίσματα

Τελειώσαμε?

Προσωπικά δηλώνω συγκλονισμένος από τον θάνατο του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια. Συμβόλαια θανάτου με στόχο δημοσιογράφους που θέλουν να αποκαλύψουν τις λαμογιές και τις αμαρτίες διεφθαρμένων, που έχουν φέρει σε αυτήν την κατάσταση αυτήν την ταλαίπωρη χώρα είναι βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας. Είναι να τρομάζει κανείς με τέτοια μαφιόζικα χτυπήματα και τελικά να αναρωτιέται, που πάμε? ή μήπως «τελειώσαμε»? Είναι η κατάσταση αναστρέψιμη πια?

http://troktiko.blogspot.com/

Επιθεώρηση στο όψιμο θυμάρι

Οι φωτογραφίες είναι από το προηγούμενο Σαββατοκύριακο. Τα μελίσσια είναι στο όψιμο θυμάρι το οποίο φαινόταν να δουλεύουν με αρκετές μέλισσες ανά φυτό. Οι κυψέλες έχουν 3-7 πλαίσια μέλι με μέσο όρο 4-5 πλαίσια. Πιστεύω ότι μπορεί να βάλουν ακόμα κάνα πλαίσιο, ενώ μέχρι να τρυγήσω θα έχουν ελευθερωθεί και τα στεφανώματα από τον γόνο. Μπορεί αυτή η απόδοση να μην εντυπωσιάζει αλλά για μένα είναι μια ικανοποιητική παραγωγή καi είμαι ευχαριστημένος.



Γενικά το θυμάρι είναι μια δύσκολη νομή και εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, ενώ και η έκτασή του στην Αττική ειναι περιορισμένη. Φέτος έκανα για πρώτη φορά μεταφορά στο πρώιμο θυμάρι. Πιστεύω ότι απέδωσε παρόλο που η ανθοφορία κράτησε στην ουσία ένα δεκαήμερο μόνο (το έκαψε ένας καύσωνας μέσα Ιουνίου). Άρα «αγαθά κόποις κτώνται».


Αυτό που αναφέρω παραπάνω είναι πολύ σημαντικό: “ oι κυψέλες έχουν 3-7 πλαίσια μέλι”. Μελίσσια με τους ίδιους χειρισμούς και τις ίδιες μεταφορές έχουν τόσο μεγάλη διάφορα στην απόδοση. Εδώ ίσως έγκειται πως θα καταφέρει ο μελισσοκόμος να πάρει 6-7 πλαίσια και παραπάνω ανά κυψέλη και όχι 3. Για μένα η διαφορά έχει να κάνει τουλάχιστον στις δικές μου κυψέλες με τον γόνο. Μελίσσια με πολύ γόνο αυτήν την εποχή είχαν λιγότερη απόδοση. Πολλοί μελισσοκόμοι χρησιμοποιούν βασιλικά διαφράγματα με ξεχωριστή είσοδο στο επάνω πάτωμα. Προσωπικά εγώ δεν την πιστεύω αυτήν την πρακτική γιατί θεωρώ ότι 8 πλαίσια γόνος που μπορεί να κρατάει το μελίσσι στην γονοφωλιά είναι ήδη πολύς. Αντίθετα αν η βασίλισσα είναι στον πάνω όροφο υπάρχει ανταγωνισμός μελιού με γόνο και μπλοκάρετε η γέννα καλυτέρα. Δοκίμασα επίσης να βάλω τα πλαίσια με γόνο ανάμεσα σε δυο πλαίσια με σφραγισμένο μέλι. Νομίζω ότι και αυτός είναι καλός τρόπος και θα τον χρησιμοποιήσω περισσότερο του χρόνου καλά να είμαστε.
Φυσικά τα παραπάνω είναι δικές μου σχετικά «άπειρες» απόψεις. Μελισσοκόμοι με πολύ μεγαλύτερη εμπειρία στο θυμάρι σίγουρα μπορεί να έχουν διαφορετικές.

Ιστορικά Στοιχεία για την Μελισσοκομία στο Xωριό μου (2)

Αυτή είναι η δεύτερη και τελευταία ανάρτηση σχετικά με την ιστορία της μελισσοκομίας στην Χίο. Ελπίζω να μην σας κουράσω, ωστόσο πιστεύω ότι όντως ο σωστό τρόπος για να αρχίζει κάνεις κάτι και να προχωράει μπροστά είναι το να κοιτάζει πρώτα πίσω, να μαθαίνει από αυτό, να επισημαίνει λάθη και σωστά του παρελθόντος.

Κάποια στιγμή λοιπόν μεταπολεμικά ήρθαν οι λεγόμενες «Ευρωπαϊκές» κυψέλες. Δεν είμαι σίγουρος πότε ακριβώς έγινε η μεγάλη αλλαγή, ωστόσο στα τέλη της δεκαετίας του 70 όλες οι κυψέλες ήταν πια «νέου» τύπου. Τότε βέβαια (ακόμα και τώρα σε μεγάλο βαθμό) οι κυψέλες δεν ήταν τύπου Αυστραλίας. Υπήρχε εσωτερικό και εξωτερικό καπάκι. Ποιος από τους δύο τύπους είναι καλύτερος? Οι γνώμες διίστανται.

Μελισσοκομική μάσκα ("μουτσούνα" στην τοπική). Αποτελούνταν από ένα σκληρό μεταλικό πλέγμα πάνω στο οποίο προσάρμοζαν ύφασμα, το οποίο άλλαζαν όποτε χρειάζονταν.

Προσωπικά είμαι υπέρ του τύπου Αυστραλίας καθώς πέρα από την ευκολία μετακίνησης θεωρώ ότι οι κυψέλες έχουν καλύτερο εξαερισμό τον Χειμώνα, και την Άνοιξη είναι καλύτερες για την αποφυγή σμηνουργίας. Ωστόσο δεν έχω δουλέψει κυψέλες με εσωτερικό καπάκι οπότε θα ήταν πολύ ενδιαφέρον αν κάποιοι πιο «παλιοί» μελισσοκόμοι σχολίαζαν την χρήση τους.

Εσωτερικό καπάκι με βαλβίδα τροφοδοσίας

Για τις μεταφορές τώρα πια όλοι έχουμε βολευτεί με τους συνδετήρες. Τότε η σύνδεση για μεταφορά ήταν μια αρκετά πιο πολύπλοκη διαδικασία. Αυτή γινόταν με μεταλικά πλαίσια που αγκάλιαζαν όλη την κυψέλη από την βάση μέχρι το εσωτερικό καπάκι. Το εξωτερικό καπάκι αφαιρούνταν κατά την μεταφορά και επανατοποθετούνταν στην νέα θέση της κυψέλης μετά την αφαίρεση του μεταλλικού πλαισίου/συνδετήρα. Ο συνδετήρας έσφιγγε τα μέρη της κυψέλες με δύο μεγάλες βίδες που βίδωναν με τον γνωστό σε όλους «σταυρό» που χρησιμοποιούμε για την αλλαγή λάστιχου στο αυτοκίνητο. Αργότερα το εσωτερικό καπάκι το αντικατέστησε στις μεταφορές ένα ξύλινο πλαίσιο με σήτα για καλύτερο αερισμό των δυνατών κυψελών κατά την μεταφορά.

Σήτα μεταφοράς.

Η Χίος γενικά είναι νησί που ευδοκιμεί εύκολα το πεύκο. Ακόμα και τώρα έχει σημαντικές εκτάσεις σε πευκοδάση, αλλά αρχές της δεκαετίας του 80 είχαν την μεγίστη έκταση, καθώς μεγάλες φωτιές στα τέλη της δεκαετίας κατέστρεψαν μεγάλες εκτάσεις, και μάλιστα ίσως τις καλύτερες μελιτοπαραγωγικά. Θυμάμαι που μιλούσαν για χρονιές που οι «μελόπευκοι» έσταζαν μέλι, και οι όροφοι γέμιζαν στο πι και φι.
Ωστόσο εκτός από το Πεύκο υπήρχαν/υπάρχουν σημαντικοί ερεικώνες, αλλά και άλλου είδους σημαντικές μελισοβοσκές (αμυγδαλιές σε μεγάλη έκταση, φασκόμηλο, «αλεκάτη» – η λαδανιά-, λυγαριά, θυμάρι) που έφτιαχναν έναν μικρό μελισσοκομικό παράδεισο.

Τα μελίσσια αρρώσταιναν σπάνια. Λίγη κιμωλίαση μπορεί να εμφανίζονταν, ωστόσο ο μεγαλύτερος φόβος ήταν οι σηψιγονίες, που τότε αντιμετωπίζονταν με αντιβιοτικά (τεραμυκίνη). Μάλιστα τεραμυκίνη κάποιοι έδιναν και προληπτικά στην αρχή της άνοιξης. Οι κυψέλες συνήθως ξεχειμώνιαζαν διώροφες. Έτσι δεν υπήρχε ανάγκη φύλαξης των κηρηθρών. Αν φύλαγαν, τις προφύλασσαν από τον κηροσκώρο καίγοντας θειάφι.

Τροφοδοσία έκαναν σχεδόν αποκλειστικά στην αρχή της άνοιξης, και είχε διεγερτικό χαρακτήρα. Θυμάμαι τον πατέρα μου που έβραζε νερό με ζάχαρη (δεν αναμίγνυαν απλά) για να φτιάξει σιρόπι. Γέμιζε με αυτό πλαστικές σακούλες,τις έδενε και έκανε μερικές τρυπούλες με βελόνα, μετά τοποθετούσε την σακούλα πάνω στο εσωτερικό καπάκι με την τρύπα τροφοδοσίας ανοιχτή, η με ανεστραμμένο το εσωτερικό καπάκι.

Πολλαπλασιασμός γινόταν κυρίως από φυσικές σμηνουργίες. Ένας άλλος πολύ διαδεδομένος τρόπος ήταν το χώρισμα στα δύο των δυνατών μελισσιών. Απλά έβαζαν το δεύτερο όροφο δίπλα στο αρχικό μελίσσι σε μια κινητή βάση, και ένα εσωτερικό και εξωτερικό καπάκι και αυτό ήταν (φροντίζανε να υπάρχει φρέσκος γόνος και στα δύο μέρη). Παραφυάδες όπως φτιάχνουμε τώρα με 3-4 πλαίσια δεν έφτιαχναν, και καλά έκαναν τουλάχιστον για εκείνη την εποχή. Γιατί?

• Ο χωρισμός στα δύο έδινε δύο δυνατά Μελίσσια. Έτσι ήταν πολύ πιο πιθανό η νέα βασίλισσα να βγει καλή, παρά αν έβγαινε από παραφυάδα
• Οι μικρές παραφυάδες θέλουν τάισμα. Τότε δεν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα η και η θέληση να ταΐζουν μεγάλες ποσότητες ζάχαρης όπως τώρα. Ζαχαροζύμαρα δεν υπήρχαν.
• Τα δυο μελίσσια αναπτύσσονταν γρήγορα καθώς ήταν ήδη δυνατά έτσι ώστε όταν ανοιγε ο Πευκος (από Αυγουστο) να μπορούν να δώσουν μέλι και τα δυο.

Συστηματική βασιλοτροφία δεν γινόταν.

Με αυτά και με αυτά τα μελίσσια αναπτύσσονταν γρήγορα, και έδιναν πολύ μέλι. Οικογένειες που ήξεραν την μελισσοκομική τέχνη έκαναν πολύ επιτυχημένες χρόνιες. Το μέλι έδινε λοιπόν ένα καλό επιπλέον εισόδημα, γιατί πωλούνταν σε καλή τιμή, ειδικά οι μετανάστες που ερχόταν το καλοκαίρι ήταν μια καλή και σταθερή «αγορά».

Έτσι σιγά σιγά άρχισαν να πολλαπλασιάζονται οι μελισσοκόμοι και τα μελίσσια. Ο καθένας ότι μπορούσε και με ότι γνώσεις μπορούσε να αποκτήσει, ενώ είχαν αρχίσει και κάτι σεμινάρια από γεωπόνους. Αποτέλεσμα, στα μέσα της δεκαετίας του 80 στο χωριό πρέπει να υπήρχαν κοντά στα δυο χιλιάδες μελίσσια. Μην σας φαίνετε πιθανών μικρός αυτός ο αριθμός, για εκείνες τις εποχές ήταν τεράστιος, καθώς όλοι οι μελισσοκόμοι ήταν ερασιτέχνες.

Τρύγος γίνονταν πότε πότε στον ανοιξιάτικο πεύκο. Ωστόσο τις περισσότερες φορές ο πρώτος τρύγος γίνονταν τέλη Αύγουστου, αρχές Σεπτέμβρη με το πρώτο βάρεμα το εργάτη. Συνολικά γίνονταν δυο ή τρεις τρύγοι μέχρι αργά τον Δεκέμβρη.

Και ύστερα. Μέσα με τέλη της δεκαετίας κάτι περίεργο συνέβη. Τα μελίσσια δεν προχωρούσαν, πολλά χανόντουσαν η στην καλύτερη περίπτωση δεν έδιναν μέλι. Σε 2 -3 χρόνια πρέπει να έμειναν στο χωριό μόλις 100-150 μελίσσια. Τα βουνά γέμισαν άδειες κυψέλες. Ήταν άνοιξη και δεν έβλεπες μέλισσα για μέλισσα. Σύντομα μαθεύτηκε ότι αυτό που έφερε αυτόν τον χαλασμό λεγόταν βαροϊκή ακαρίαση.



Αυτοί που είχαν λίγες κυψέλες τις έχασαν στο άψε σβήσε. Οι άλλοι που το έβλεπαν πιο ζεστά έμαθαν για τα πλακάκια. Αυτά ήταν βασικά από γύψο στο οποίο είχε ενσωματωθεί μαλάθειο. Αυτά κάτι έσωσαν ωστόσο και πάλι οι περισσότεροι δεν ήξεραν την ενδεδειγμένη χρήση (πχ όταν ξεγόνευαν τα μελίσσια). Ο πατέρας μου είχε γύρω στα 40 μελίσσια. Σε μια χρονιά έχασε 30. Την άλλη άλλα πέντε και σε συνολικά τρία χρόνια όλα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια μέρα Μαρτίου, που πήγαμε στο μελισσοκομείο μετά από χιονιά. Ανοίγαμε την μια κυψέλη μετά την άλλη και καθεμία είχε μέσα δυο φούχτες μέλισσες παγωμένες, να καλύπτουν λιγοστό γόνο. Ήταν πραγματικά πολύ θλιβερό θέαμα Γενικά επειδή ίσως είμαι βιοχημικός πιστεύω πολύ σε μερικούς κανόνες στην φύση. Ίσως ο κορεσμός που είχε επέλθει έφερε τελικά την αρρώστια και τον χαμό. Η αλήθεια είναι ότι είναι κάτι που το φοβάμαι και τώρα καθώς οι μελισσοκομικές περιοχές είναι κορεσμένες από μελίσσια με μελισσοκομεία το ένα δίπλα στο άλλο. Ωστόσο σίγουρα οι καιροί έχουν αλλάξει, υπάρχει η επιστημονική γνώση και έρευνα και αυτή με το διαδίκτυο και τα περιοδικά μεταδίδεται γρήγορα. Έτσι πιστεύω ότι μπορούμε να αντιμετωπίσουμε καινούργιες καταστάσεις ευκολότερα και πιο αποτελεσματικά. Τέλος πάντων ας μην γινόμαστε προάγγελοι κακών!!

Έμειναν 3-4 μελισσοκόμοι μόνο στο χωριό, και τόσοι είναι ακόμα και τώρα. Μετά ήρθαν οι φωτιές, και τέλος οι ανομβρίες. Εκείνες οι καλές χρόνιες πέρασαν. Ωστόσο βγαίνει μια καλή ποσότητα ενός έξοχου μελιού με βάση το πεύκο, αλλά και με ένα σωρό άλλα βότανα καθώς όπως ανέφερα συνήθως οι μελισσοκόμοι στην Χίο τρυγούν μόνο το Φθινόπωρο. Προσωπικά προτιμώ τα πολυανθικά μέλια από τα μονοανθικά. Πιστεύω ότι κάθε βοτάνι κάτι προσφέρει και σε γεύση και σε άρωμα, αλλά κυρίως σε θρεπτικά ή αντιοξειδωτικά συστατικά. Η μελισσοκομία τα τελευταία χρόνια είναι σε ανοδική πορεία. Ο μελισσοκομικός σύλλογος Χίου που έχει δημιουργηθεί σίγουρα βοηθάει, ενώ έχει αναλάβει και την συσκευασία/ διακίνηση του μελιού.


Το Σαββάτο έκανα επιθεώρηση στα μελίσσια μου, που τώρα είναι όλα στο όψιμο θυμάρι. Πιστεύω να γράψω για αυτήν στην επόμενη ανάρτησή μου. Μέχρι τότε σας χαιρετώ και θα χαρώ πολύ αν δώ σχόλια σας σε σχέση με τις αναρτήσεις ή και όχι καθαρά σε σχέση με αυτές. Για παράδειγμα πως επηρέασε η βαρόα την περιοχή σας. Ο σκοπός ενός blog εξάλλου είναι η επικοινωνία.

Το Χωριό μου και Κάποια Ιστορικά Στοιχεία για την Μελισσοκομία στην Χίο

Μεγάλωσα στο χωριό Άγιος Γεώργιος Συκούσης της Χίου, ένα χωριό με σημαντική μελισσοκομική παράδοση. Το μικρόβιο της μελισσοκομίας μου το πέρασε ο πατέρας μου, που είχε μελίσσια μέχρι τα τέλη της δεκαετίας το 80. Μετά ήρθε η Βαρρόα, και θα μιλήσω για αυτήν και το κακό που έφερε σε επομένη ανάρτηση.

Παρόλο που σαν πιτσιρικάς πήγαινα στα μελίσσια μόνο για 1-2 χρόνια (τόσα πρόλαβα), από τότε ποτέ δεν ξέχασα την μέλισσα και ήξερα ότι στην πρώτη ευκαιρία θα ασχολούμουν μαζί της. Ερχόμενος λοιπόν στο μεγάλο χωριό (δουλεύω σε εταιρεία υπηρεσιών υγείας) μετά τις σπουδές στην Αγγλία, και ύστερα από 3-4 χρόνια αγόρασα 2 μελίσσια, από γνωστό μελισσοκόμο της Αττικής και από τότε ασχολούμαι αρκετά εντατικά.

Σε αυτήν την ανάρτηση θα ήθελα να αναφερθώ για την μελισσοκομία στο χωριό μου και κατ’ επέκταση της Χίου, πριν έρθουν οι Ευρωπαϊκές κυψέλες.




Το χωριό Άγιος Γεώργιος Χίου το 1937




Το χωριό Άγιος Γεώργιος Χίου το 2001


Τότε λοιπόν η μελισσοκομία ήταν στατική. Αυτό που χρήζει ιδιαίτερου ενδιαφέροντος είναι ότι τα μελίσσια συνήθως τοποθετούνταν σε «μελισσόσπιτα». Δηλαδή οι μελισσοκόμοι άφηναν κοιλότητες («τρυποσκάλους») στην πέτρινη τοιχοδομή του σπιτιού ή του καλυβιού τους στις όποιες τοποθετούσαν τα μελίσσια (όλα από φυσικές σμηνουργίες). Τα «καλύβια» ήταν πέτρινες κατασκευές που έφτιαχναν στα κτήματα /χωράφια τους έτσι ώστε να προστατεύονται από τις βροχές ή για να διανυκτερεύουν αν είχαν «πολύ δουλειά να κάνουν». Οι μετακινήσεις βλέπετε αργές και δύσκολες.



Εκκλησίες του χωριού (1937). Μπορείτε να διακρίνετε «τρυποσκάλους» στις πέτρινες τοιχοδομές. Οι συγκριμένοι δεν ήταν φυσικά για μελισσοκομική χρήση, αλλά δίνουν μιά ιδέα….

Τα μελίσσια μέσα σε αυτές τις κοιλότητες έκτιζαν ελευθέρα. Δεν έβαζαν πήλινες κατασκευές όπως στις Κυκλάδες (υψέλια). Οι τρυποσκάλοι συνήθως είχαν άνοιγμα και από μέσα και από έξω το οποίο κλεινόταν με ξύλα ή λαμαρίνα. Κομάτια λαμαρίνα χρηισμοποιούνταν και σαν "προσβόλια" για περισσότερο χώρο. Ο τρύγος γινόταν είτε εναλλάξ από κάθε άνοιγμα ή και από τα δύο. Οι κηρήθρες μαζεύονταν, συνθλίβονταν και αφήνονταν να στραγγίξουν σε κόσκινα .

Τα κεριά που έμεναν μετά την στράγγιση ξεπλένονταν και το μελόνερο χρησιμοποιούνταν για την παρασκευή της «μελομουσταλευριάς». Δηλαδή, ότι ξέρετε σαν μουσταλευριά αλλά από μελόνερο αντί για μούστο. Έφτιαχνε και η μάνα μου. Πολύ ωραίο γλυκό, αλλά τότε όπως και για πολλά άλλα πράγματα δεν εκτιμούσαμε τι είχαμε!! Το κερί ήταν πολύ σημαντικό και το πουλούσαν στους «κεράδες» για μελισσοκέρια της εκκλησίας. Επίσης έφτιαναν την «κεραλοιφή» ένα εξαιρετικό επουλωτικό ιδιαίτερα για καψίματα.!! Με άλλα λόγια: τίποτα δεν πήγαινε χαμένο.

Κυψέλες στην Χίο φτιάχνονταν επίσης από σανίδια, κορμούς δένδρων, από λυγαριά ή καλάμι επιχρισμένες με σβουνιά. Πιθανώς και από πηλό σε χωριά με παράδοση στην αγγειοπλαστική, όπως τα Αρμόλια. Γενικά ότι μπορούσε ο καθένας. Αυτές μπορούσαν να τις μεταφέρουν κιόλας με μουλάρια ή άλογα. Στο χωριό μου μετέφεραν στα «κάτω μέρη» για ξεχειμώνιασμα και πρώιμη άνοιξη. Στα «πίσω μέρη» για πιο όψιμα.
Επίσης κάποιοι είχαν και πιεστήρια κηρηθρών.



Φωτογραφίες από το λαογραφικό μουσείο Καλλιμασιάς.

Οι κύριες βοσκές όπως και τώρα ήταν τρεις: πεύκο, «αθρύμπα» (το θυμάρι), και το ρείκι. Ωστόσο έχει ικανοποιητική ανοιξιάτικη ανθοφορία: αμυγδαλιές, “αχλάδες” (γκορτζιές), φασκoμηλιά, ενώ αργότερα βοηθούν σημαντικά τα βάτα, οι λυγαριές, ο πολύκομπος, οι ακονιζιές, οι αγριοτσικουδιες (μελιτωμα), οι χαρουπιές. Η Χίος φημίζετε γαι τα εσπεριδοειδή της. Τέτοιο μέλι έβγαζαν οι "Καμπούσοι" (οι κάτοικοι του κάμπου της Χίου όπως λεει κα η λέξη). Τα Ψαρά έχουν φημισμένο θυμαρίσιο μέλι.
Για τροφοδοσία/φάρμακα φυσικά δεν τα συζητάμε, απλά δεν υπήρχαν.

Το μέλι ήταν πολύτιμο και σπάνιο. Ήταν από τις λίγες πηγές εισοδήματος (μαζί με την μαστίχα), ή το αντάλλασαν με άλλα προϊόντα. Στην κατοχή οι μελισσοκόμοι ήταν από τους προνομιούχους, και γιατί το μέλι από την φύση του είναι θερμιδικό/δυναμωτικό προϊόν, και γιατί είχε μεγάλη ανταλλακτική αξία με άλλα προϊόντα (σιτάρι, κουκιά, ρεβίθια κτλ).


Μάστίχα και κορμός μαστιχόδενδρου


Γενικά η μελισσοκομία ήταν «προνόμιο» λίγων οικογενειών. Οι υπόλοιποι ήταν δύσκολο να αποκτήσουν (ούτε πωλούνταν ούτε υπήρχαν χρήματα να αγοράσουν). Επίσης δεν υπήρχε η γνώση ενώ και αυτοί που την κατείχαν δεν την μοιράζονταν εύκολα.

Γενικά φοβόταν πολύ το «μάτι» οι μελισσοκόμοι. Δεν μετρούσαν τα μελίσσια τους η δεν έλεγαν ποσά είχαν. Τα θεωρούσαν ευλογία και δεν ήθελαν να έρθει σε επαφή μαζί τους «ξένος» ή ακόμα και να τα δεί ξένο μάτι. Δεν έπρεπε να έχεις πάει με την γυναίκα σου το προηγούμενο βράδυ πριν πας στα μελίσσια, και άλλα πιθανώς που δεν γνωρίζω!!

Αυτά τα λίγα προς το παρών. Στην επόμενη ανάρτηση θα μιλήσω για τις ευρωπαϊκές κυψέλες, την ¨άνθηση» της τοπικής μελισσοκομίας και την παρακμή με τον ερχομό της Βαρρόας.

Ευχαριστώ τον Γιάννη Νικήτα για τις πληροφορίες που μου έδωσε για αυτήν την ανάρτηση. Η οικογένεια του είναι ίσως η πιο ιστορική μελισσοκομικά του χωριού. Οι φωτογραφίες είναι από το site του συλλόγου αποδήμων του χωριού Αμερικής.


Τα μελίσσια μου
Μετά από έναν ικανοποιητικό ανοιξιάτικο τρύγο τέλη Μαιου, μετέφερα τις παραγωγικές κυψέλες μου στο πρώιμο θυμάρι, και τις παραφυάδες στο όψιμο ( η περιοχή έχει θρούμπη και αλογοθύμαρο σε περιορισμένες ποσότητες για συντήρηση, μέχρι να ανοίξει το θυμάρι).
Οι παραγωγικές έχουν 3-7 πλαίσια θυμαρόμελο αλλά τώρα πρέπει να πάνε στο όψιμο (έχει ανοίξει κατά 60%) να κάνουν παρέα με τις παραφυάδες. Το πρώιμο θυμάρι έχει σβήσει μετά τον καύσωνα της προηγούμενης εβδομάδας. Εδώ όμως είναι το μεγάλο βάσανο για μένα καθώς μεταφέρω με ένα Kia Sportage χωρίς τρέιλερ και πραγματικά δυσκολεύομαι πολύ στην διαδικασία. Επιφυλάσσομαι λοιπόν.